مدیریت “کرونا” در اوج شورش

کرونا با حضور منحوسش بی‌رحمانه تاخت و جان گرفت؛ تا اینکه تقریبا از نیمه اردیبهشت‌ماه امسال شرایط فرق کرد و به دنبال اقدامات کنترلی انجام شده و با وفور واکسن، ویروس تاج‌دار مهار و نهایتا نیز آتش‌بس اعلام شد؛ هرچند که کرونا آتش زیر خاکستر است و هر بار با طغیان‌هایش نشان می‌دهد که همچنان باید مراقب بود، اقدامات کنترلی و آمادگی در برابر ویروس را ادامه داد و از رعایت پروتکل‌های ضدکرونایی غافل نشد.

با آغاز یورش کرونا در جهان، سیستم‌های بهداشت و درمان دنیا بر آن شدند که هرچه زودتر پادزهر کرونا ویروس را پیدا کنند. بر همین اساس بود که داروهای ضدویروس یکی پس از دیگری امتحان پس می‌دادند؛ حال یا در صف داروهای موثر بر کرونا قرار می‌گرفتند و یا از دور خارج می‌شدند. اقدام بعدی در مقابل این ویروس طغیان‌گر اما ساخت واکسن بود. واکسنی که بتواند در برابر کرونای تاج‌دار قد علم کند. البته دنیا می‌دانست که ساخت واکسن چندان آسان نخواهد بود. آن هم در برابر ویروسی که هر آن و با هر انتقال، امکان جهشش وجود دارد. از طرفی باید توجه کرد که پیش از این برای ساخت یک واکسن ۱۰ تا ۱۵ سال زمان نیاز بود تا بتوان تمام مراحل آن را اعم از تحقیقات، مطالعات آزمایشگاهی، تست روی حیوانات و در نهایت پیشبرد چهار فاز مطالعه انسانی با دقت و وسواس طی کرد. علت این وسواس هم روشن است؛ واکسن مانند دارو نیست که به افراد بیمار داده ‌شود، بلکه واکسن فرآوده‌ای است که به افراد سالم تلقیح می‌شود تا از بیمار شدن‌شان پیشگیری کند.

(خبرگزاری ایسنا)